คัดลอกมาบางส่วน ใน ขันธะวิมุติ สะมังคีธรรมะ หนังสือ บันทึกการเดินทางตามรอยธุดงค์ หลวงปู่มั่น จอมทัพธรรม (หน้า 45-46) (รูปแบบคำกลอน)
"สมุทัย คือ อาลัยรัก เพลินยิ่งนักทำภพใหม่ไม่หน่ายหนี
ว่าอย่างต่ำกามคุณห้า เป็นราคี อย่างสูงชี้สมุทัยอาลัยฌาน
ถ้าจะจับตามวิธีมีในจิต ก็เรื่องคิดเพลินไปในสังขาร
เพลินทั้งปวงเคยมาเสียช้านาน กลับเป็นการดีไปให้ เจริญจิตไปในส่วนที่ผิด
ก็เลยแตกกิ่งก้านฟุ้งซ่านใหญ่ เที่ยวเพลินไปในผิดไม่คิดเขิน
สิ่งใดชอบอารมณ์ก็ชมเพลิน เพลินจนเกินลืมตัวไม่กลัวภัย
เพลินดู โทษคนอื่นตื่นด้วยชั่ว โทษของตัว ไม่เห็นเป็นไฉน
โทษคนอื่นเขามากสักเท่าไร ไม่ทำให้เราตกนรกเลย
โทษของเราเศร้าหมองไม่ต้องมาก ส่งวิบากไป ตกนรกแสนสาหัส
หมั่นดูโทษตนไว้ให้ใจ เคยเว้นเสียซึ่งโทษนั้น คงได้เชย ชมสุขพ้นทุกข์ภัย
เมื่อเห็น โทษตนชัด รีบตัดทิ้ง ทำอ้อยอิ่งคิดมากจากไม่ได้
เรื่องอยากดี ไม่หยุด คือตัวสมุทัย เป็นโทษใหญ่ กลัวจะไม่ดี นี้ก็แรง
ดีแลไม่ดีนี้ เป็นพิษของจิตนัก เหมือนไข้หนัก ถูกต้องของแสลง
กำเริบโรคด้วยพิษ ผิดสำแดง ธรรมไม่แจ้ง เพราะอยากดี นี้เป็นเดิม
ความอยากดี มีมาก มักลากจิต ให้เที่ยวคิดวุ่นไป จนใจเหิม
สรรพชั่ว มัวหมองก็ต้องเติม ผิดยิ่งเพิ่มร่ำไป ไกลจากธรรม
ที่จริงชี้สมุทัยนี่ ใจฉันคร้าม ฟังเนื้อความไปข้างนุงทางยุ่งยิ่ง
เมื่อชี้มรรค ฟังใจ ไม่ไหวติง ระงับนิ่งใจสงบ จบกันที
(หมายเหตุ : สมุทัย คือ สาเหตุของทุกข์)
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น